Z katalogu kartkowego wydarto kilka fiszek. Te książki traktują o najtajniejszych tajemnicach wszechświata, których poznanie grozi utratą rozumu. Zakazana wiedza o Mitologii Cthulhu na każdej bluźnierczej karcie. W dzisiejszej audycji prezentuję Wam 6 nowych ksiąg, które zostały wyróżnione w konkursie noworocznym!
Czas rozstrzygnąć konkurs noworoczny!
- miejsce – Kamil Szuścik, TraEVILeR Blog
- miejsce – Grzegorz Mazela, Manuskrypt Jozuego
- miejsce – Paweł Neumann-Karpiński, De insanium obium coelestium
- wyróżnienie – Maciej Jagaciak, Liber AL vel Legis. Addendium
- wyróżnienie –
Newsy
Kilka nowych publikacji trafiło do wirtualnej księgarni.
Nowości z Kickstartera
Recenzja – „Księga Strażnika” 5 edycja
To jest oczywiście nieco mylące. W 5. wydaniu Zew Cthulhu, opublikowanym przez Wydawnictwo MAG w latach 90. XX w., Księga Strażnika to dodatek, który ukazał się oryginalnie po angielsku jako Keeper’s Compendium. W obecnym, 7. wydaniu Black Monk, Księga Strażnika to podstawowy podręcznik systemowy – oryginalnie Keeper’s Rulebook.
Biblioteka – Jorge Lluis Borges, Biblioteka Babel
Imię róży (tyt. oryg. Il nome della rosa) – debiutancka powieść kryminalna włoskiego profesora, filozofa i erudyty Umberta Eco wydana w 1980 w Mediolanie w wydawnictwie „Bompiani”. Polskie wydanie, w przekładzie Adama Szymanowskiego, ukazało się w 1987 nakładem Państwowego Instytutu Wydawniczego i było wielokrotnie wznawiane (jeśli nie czytaliście, to znajdziecie w każdej bibliotece).
Borges wychowywał się w podupadłej wówczas dzielnicy Palermo w Buenos Aires, w której powstały niektóre z jego dzieł. W jego rodzinie, która była znamienna w historii Argentyny, było brytyjskie pochodzenie, a on nauczył się angielskiego przed hiszpańskim. Pierwsze książki, które przeczytał – z biblioteki ojca, człowieka o wszechstronnych zainteresowaniach, który uczył w jednej z angielskich szkół – to m.in. Przygody Huckleberry Finna, powieści H.G. Wellsa, Baśnie tysiąca i jednej nocy oraz Don Kichot – wszystkie w języku angielskim. Pod nieustannym bodźcem i na wzór swojego ojca, młody Borges od najmłodszych lat uznawał, że jest przeznaczony do kariery literackiej.
W 1914 roku, w przededniu I wojny światowej, rodzina Borgesa przeniosła się do Genewy, gdzie nauczył się francuskiego i niemieckiego oraz otrzymał tytuł licencjata w Collège de Genève. Wyjeżdżając stamtąd w 1919 roku spędziła rok na Majorce i rok w kontynentalnej Hiszpanii, gdzie Borges dołączył do młodych pisarzy ruchu ultraistycznego, grupy, która zbuntowała się przeciwko temu, co uważała za dekadencję uznanych pisarzy pokolenia 1898 roku.
Po powrocie do Buenos Aires w 1921 roku, Borges odkrył na nowo swoje rodzinne miasto i opiewał jego piękno w wierszach. Opowiadał w nich o jego przeszłości i teraźniejszości. Jego pierwszą wydaną książką był tomik wierszy Fervor de Buenos Aires, wiersze (1923). Przypisuje mu się również założenie ruchu ultraistycznego w Ameryce Południowej, choć później od niego odstąpił. Ten okres twórczości, który obejmował autorstwo kilku tomów esejów i wierszy oraz założenie trzech czasopism literackich, zakończył się biografią Evaristo Carriego (1930).
W następnej fazie Borges stopniowo pokonał swoją nieśmiałość w tworzeniu czystej fikcji. Początkowo opowiadał o życiu mniej lub bardziej niesławnych mężczyzn, jak to uczynił w Historii powszechnej nikczemności (1935). Aby zarobić na życie, w 1938 roku objął stanowisko kierownicze w bibliotece w Buenos Aires, noszącej imię jednego z jego przodków. Pozostał tam zatrudnionych przez dziewięć nieszczęśliwych lat.
W 1938 roku, kiedy zmarł jego ojciec, Borges doznał ciężkiej rany głowy, a następnie zatrucia krwi, które pozostawiły go bliskiego śmierci, pozbawionego mowy i obawiającego się o swoją poczytalność. Wydaje się, że to doświadczenie uwolniło w nim najgłębsze siły stworzenia. W ciągu następnych ośmiu lat stworzył swoje najlepsze fantastyczne historie, te zebrane później w tomie Fikcje (1944, poprawione 1956) oraz tom Alef (1970). W tym czasie wraz z innym pisarzem, Adolfo Bioy Casaresem, pisał wspólnie opowiadania kryminalne pod pseudonimem H. Bustos Domecq (łączące nazwiska rodowe obu rodzin pisarzy), które zostały opublikowane w 1942 roku jako Seis problemas para Don Isidro Parodi (Sześć problemów dla Don Isidro Parodiego). Prace z tego okresu ujawniły po raz pierwszy cały świat marzeń Borgesa, ironiczną lub paradoksalną wersję tego, co rzeczywiste, z własnym językiem i systemami symboli.
Kiedy Juan Perón doszedł do władzy w 1946 roku, Borges został zwolniony ze stanowiska bibliotecznego za wyrażenie poparcia dla aliantów w II wojnie światowej. Z pomocą przyjaciół zarabiał na życie wykładając, redagując i pisząc. Po obaleniu Peróna w 1955 roku, Borges został dyrektorem biblioteki narodowej, pełniąc funkcję honorową, a także profesorem literatury angielskiej i amerykańskiej na Uniwersytecie w Buenos Aires. W tym czasie Borges cierpiał na całkowitą ślepotę, dziedziczną przypadłość, która zaatakowała również jego ojca i stopniowo obniżała jego wzrok od lat dwudziestych XX wieku. Zmusiło go to do porzucenia pisania długich tekstów i rozpoczęcia dyktowania ich matce, sekretarkom i przyjaciołom.
Dzieła z tego późnego okresu, takie jak Twórca (1960) i Księga istot zmyślonych (1967), niemal zatarły różnice między gatunkami prozy i poezji. Do jego późniejszych dzieł należy m.in. Księga piasku (1975), alegoria łącząca w sobie prostotę opowieści ludowego gawędziarza ze złożoną wizją człowieka, który zgłębiał labirynty własnego bytu aż do jego jądra.
Rock Bottom by Audiobinger is licensed under a Attribution-NonCommercial-ShareAlike License.
Tears of a clown by Audiobinger is licensed under a Attribution-NonCommercial-ShareAlike License.