Littera docet, littera nocet. To, co pisane uczy, ale też szkodzi. Ta rzymska maksyma doskonale przekazuje przesłanie dla wszystkich, którzy chcą sięgnąć po zakazaną wiedzę w księgach poświęconych mitologii Cthulhu. W dzisiejszej audycji odwiedzam trzy ważne biblioteki w okolicach Krakowa, gdzie zapewne można znaleźć zakazane grimuary.
Newsy
W audycji tradycyjnie przedstawiam nowości wydawnicze z programu Miskatonic Repository. Ponadto aktualności z kanałów actual play, zaproszenie na LARPa RP Kolektywu i na ArkhamFest w Szczecinie.
Cthulhu w Polsce – Biblioteka Jagiellońska, klasztor benedyktynów w Tyńcu i klasztor cystersów w Mogile
Zasady – opis mechaniczny zakazanych tomów
W dzisiejszej audycji omawiam funkcję poszczególnych parametrów mechanicznych zakazanych ksiąg w 7 wydaniu Zewu Cthulhu. Mam nadzieję, że te informacje będą przydatne również dla uczestników konkursu noworocznego, który trwa do poniedziałku 3 lutego.
Recenzja – Michel Houllebecq, H.P. Lovecraft – przeciw światu, przeciw życiu
Michel Houellebecq, własc. Michel Thomas, (ur. 26 lutego 1956 lub 1958 r., Réunion, Francja), francuski pisarz, satyryk i prowokator, którego twórczość obnaża jego czasami mroczny, często obraźliwy i na wskroś mizantropijny pogląd na ludzkość i świat. Jest jednym z najbardziej znanych, jeśli nie zawsze najbardziej kochanych, francuskich powieściopisarzy początku XXI wieku.
Rodzice Houellebecqa wysłali go, by zamieszkał z dziadkami matki, gdy był niemowlęciem. W wieku pięciu czy sześciu lat został przeniesiony pod opiekę babci po mieczu, której nazwisko panieńskie przyjął później. Ciało jego pracy świadczy o tym, że porzucenie przez rodziców, którzy rozwiedli się, gdy był mały, i ciągła ich nieobecność, głęboko go przeraziły. W szkole z internatem, do której uczęszczał, ukształtował się jako wyrzutek-mól książkowy. W wieku 18 lat zapisał się do szkoły przygotowawczej. Mimo że studiował nauki ścisłe Houellebecq znalazł się w paryskiej grupie pisarzy i zaczął pisać poezję. Jego babcia-opiekunka zmarła w 1978 roku. W 1980 r. ukończył agronomię (gałąź rolnictwa), dziedzinę, która szybko straciła jego zainteresowanie.
Houellebecq zgłosił kilka wierszy do publikacji w Nouvelle Revue de Paris i zostały one przyjęte. Jego tamtejszy redaktor, Michel Bulteau, zachęcił go do napisania serii zainicjowanej przez Bulteau w wydawnictwie Éditions le Rocher. W wyniku tego połączenia Houellebecq napisał biografię H.P. Lovecrafta: contre le monde, contre la vie (1991; H.P. Lovecraft: przeciwko światu, przeciwko życiu) która jest również hołdem dla dla kunsztu tego amerykańskiego mistrza horroru. W tym samym roku Houellebecq opublikował zbiór krótkich medytacji prozą, Rester vivant: méthode (Pozostać żywym: Metoda), oraz swoją pierwszą książkę poetycką La Poursuite du bonheur (Dążenie do szczęścia). Aby utrzymać się w rodzącej się karierze pisarskiej, pracował jako programista komputerowy, co było inspiracją dla jego pierwszej powieści; Extension du domaine de la lutte (1994; Cokolwiek; film 1999), w której wystąpił bezimienny technik komputerowy. Książka ta przyniosła mu szerszą publiczność. Następnie opublikował kolejny tomik poezji, „The bleak Le Sens du combat” (1996; „Sens walki”).
Pierwsze prawdziwe międzynarodowe zainteresowanie Houellebecq zyskał dopiero cztery lata później wraz z publikacją Les Particules élémentaires (1998; sfilmowaną w 2006), wydaną w Polsce pt. Cząstki elementarne. Przedstawił w niej dwóch przyrodnich braci, którzy w dzieciństwie zostali porzuceni przez swoich rodziców. Bruno kieruje się nienasyconym apetytem seksualnym, podczas gdy Michel, naukowiec, unika kwestii jakiegokolwiek przywiązania, koncentrując swoją uwagę na klonowaniu ludzkiego życia. Połączenie reakcyjnych poglądów politycznych i pornograficznych fragmentów książki, a także jej mizoginistyczna fabuła i nikczemne oskarżenie pokolenia „wolnej miłości” z lat sześćdziesiątych, które wyprodukowało te niezdrowe ludzkie okazy, sprawiło, że stała się ona źródłem wielu kontrowersji. Krytyk New York Timesa Michiko Kakutani uznał ją za „głęboko odrażającą lekturę”, ale w 2002 roku zdobyła Dublinską Nagrodę Literacką IMPAC.
Jak widać po przyznaniu tych nagród, mroczna perspektywa Houellebecqa przysporzyła mu wielu fanów, ale autor pozostał postacią kontrowersyjną, ponieważ wyrażał publicznie w wywiadach, a także w swoich pracach to, co niektórzy czytelnicy uważali za rasistowskie, seksistowskie i głęboko cyniczne poglądy. Jego późniejsze prace to: Lanzarote (2000; Lanzarote), atak na europejskie praktyki wakacyjne; Plateforme (2001; Platforma), rozważania na temat turystyki seksualnej, w których narysował złośliwy i dziki portret matki; oraz La Possibilité d’une île (2005; Możliwość wyspy, film 2008, reż. autor). To ponura futurystyczna opowieść o implikacjach i możliwościach reprodukcji przez klonowanie. W 2008 roku Ennemis publics udokumentował wymianę opinii – za pośrednictwem poczty elektronicznej – pomiędzy Houellebecq a francuskim publicznym intelektualistą Bernardem Henri Lévy’m na różne tematy, w tym na to, co uważali za niezasłużoną krytykę.
Piąta powieść Houellebecqa, La Carte et le territoire (2010; Mapa i terytorium), w której występuje postać o imieniu Houellebecq, zdobyła w 2010 roku Prix Goncourt. Soumission (2015; Uległość) to dystopijne dzieło fikcji spekulacyjnej, w którym Francja stała się państwem islamskim. Powieść ukazała się w dniu ataków na paryskie biura magazynu satyrycznego Charlie Hebdo, który w tym tygodniu opublikował na okładce numer z karykaturą Houellebecqa. Następna powieść, Sérotonine (2019: „Serotonina”), koncentruje się na przygnębionym inżynierze rolnictwa, który przenosi się na wieś w atmosferze narastających niepokojów społecznych. Dzieło, bardzo krytyczne wobec Unii Europejskiej, zostało uznane za prekursorskie, ponieważ zostało opublikowane wkrótce po masowych demonstracjach napędzanych przez nierówności we Francji.
Biblioteka – Umberto Eco, Imię róży
Imię róży (tyt. oryg. Il nome della rosa) – debiutancka powieść kryminalna włoskiego profesora, filozofa i erudyty Umberta Eco wydana w 1980 w Mediolanie w wydawnictwie „Bompiani”. Polskie wydanie, w przekładzie Adama Szymanowskiego, ukazało się w 1987 nakładem Państwowego Instytutu Wydawniczego i było wielokrotnie wznawiane (jeśli nie czytaliście, to znajdziecie w każdej bibliotece).
Akcja powieści rozgrywa się w 1327 w nieznanym włoskim opactwie benedyktynów. Wszystkie wydarzenia rozgrywają się na przestrzeni jednego tygodnia. Głównymi bohaterami powieści są angielski franciszkanin Wilhelm z Baskerville oraz jego uczeń – młody austriacki nowicjusz – Adso z Melku. Powieść napisana jest w formie kronikarskiej relacji Adsona. Ekranizacja powieści z Seanem Connerym w roli Wilhelma z 1986 r. również jest warta uwagi.
