Podcast dla graczy
Elegijna mgła unosi się nad doliną rzeki Utraty. Czy skrywa tylko stłumione emocje, czy może raczej jakąś pierwotną grozę? Tą audycją żegnam się z Wami – na jakiś czas.
Z katalogu kartkowego wydarto kilka fiszek. Te książki traktują o najtajniejszych tajemnicach wszechświata, których poznanie grozi utratą rozumu. Zakazana wiedza o Mitologii Cthulhu na każdej bluźnierczej karcie. W dzisiejszej audycji prezentuję Wam 6 nowych ksiąg, które zostały wyróżnione w konkursie noworocznym!
Czas rozstrzygnąć konkurs noworoczny!
Kilka nowych publikacji trafiło do wirtualnej księgarni.
To jest oczywiście nieco mylące. W 5. wydaniu Zew Cthulhu, opublikowanym przez Wydawnictwo MAG w latach 90. XX w., Księga Strażnika to dodatek, który ukazał się oryginalnie po angielsku jako Keeper’s Compendium. W obecnym, 7. wydaniu Black Monk, Księga Strażnika to podstawowy podręcznik systemowy – oryginalnie Keeper’s Rulebook.
Imię róży (tyt. oryg. Il nome della rosa) – debiutancka powieść kryminalna włoskiego profesora, filozofa i erudyty Umberta Eco wydana w 1980 w Mediolanie w wydawnictwie „Bompiani”. Polskie wydanie, w przekładzie Adama Szymanowskiego, ukazało się w 1987 nakładem Państwowego Instytutu Wydawniczego i było wielokrotnie wznawiane (jeśli nie czytaliście, to znajdziecie w każdej bibliotece).
Borges wychowywał się w podupadłej wówczas dzielnicy Palermo w Buenos Aires, w której powstały niektóre z jego dzieł. W jego rodzinie, która była znamienna w historii Argentyny, było brytyjskie pochodzenie, a on nauczył się angielskiego przed hiszpańskim. Pierwsze książki, które przeczytał – z biblioteki ojca, człowieka o wszechstronnych zainteresowaniach, który uczył w jednej z angielskich szkół – to m.in. Przygody Huckleberry Finna, powieści H.G. Wellsa, Baśnie tysiąca i jednej nocy oraz Don Kichot – wszystkie w języku angielskim. Pod nieustannym bodźcem i na wzór swojego ojca, młody Borges od najmłodszych lat uznawał, że jest przeznaczony do kariery literackiej.
W 1914 roku, w przededniu I wojny światowej, rodzina Borgesa przeniosła się do Genewy, gdzie nauczył się francuskiego i niemieckiego oraz otrzymał tytuł licencjata w Collège de Genève. Wyjeżdżając stamtąd w 1919 roku spędziła rok na Majorce i rok w kontynentalnej Hiszpanii, gdzie Borges dołączył do młodych pisarzy ruchu ultraistycznego, grupy, która zbuntowała się przeciwko temu, co uważała za dekadencję uznanych pisarzy pokolenia 1898 roku.
Po powrocie do Buenos Aires w 1921 roku, Borges odkrył na nowo swoje rodzinne miasto i opiewał jego piękno w wierszach. Opowiadał w nich o jego przeszłości i teraźniejszości. Jego pierwszą wydaną książką był tomik wierszy Fervor de Buenos Aires, wiersze (1923). Przypisuje mu się również założenie ruchu ultraistycznego w Ameryce Południowej, choć później od niego odstąpił. Ten okres twórczości, który obejmował autorstwo kilku tomów esejów i wierszy oraz założenie trzech czasopism literackich, zakończył się biografią Evaristo Carriego (1930).
W następnej fazie Borges stopniowo pokonał swoją nieśmiałość w tworzeniu czystej fikcji. Początkowo opowiadał o życiu mniej lub bardziej niesławnych mężczyzn, jak to uczynił w Historii powszechnej nikczemności (1935). Aby zarobić na życie, w 1938 roku objął stanowisko kierownicze w bibliotece w Buenos Aires, noszącej imię jednego z jego przodków. Pozostał tam zatrudnionych przez dziewięć nieszczęśliwych lat.
W 1938 roku, kiedy zmarł jego ojciec, Borges doznał ciężkiej rany głowy, a następnie zatrucia krwi, które pozostawiły go bliskiego śmierci, pozbawionego mowy i obawiającego się o swoją poczytalność. Wydaje się, że to doświadczenie uwolniło w nim najgłębsze siły stworzenia. W ciągu następnych ośmiu lat stworzył swoje najlepsze fantastyczne historie, te zebrane później w tomie Fikcje (1944, poprawione 1956) oraz tom Alef (1970). W tym czasie wraz z innym pisarzem, Adolfo Bioy Casaresem, pisał wspólnie opowiadania kryminalne pod pseudonimem H. Bustos Domecq (łączące nazwiska rodowe obu rodzin pisarzy), które zostały opublikowane w 1942 roku jako Seis problemas para Don Isidro Parodi (Sześć problemów dla Don Isidro Parodiego). Prace z tego okresu ujawniły po raz pierwszy cały świat marzeń Borgesa, ironiczną lub paradoksalną wersję tego, co rzeczywiste, z własnym językiem i systemami symboli.
Kiedy Juan Perón doszedł do władzy w 1946 roku, Borges został zwolniony ze stanowiska bibliotecznego za wyrażenie poparcia dla aliantów w II wojnie światowej. Z pomocą przyjaciół zarabiał na życie wykładając, redagując i pisząc. Po obaleniu Peróna w 1955 roku, Borges został dyrektorem biblioteki narodowej, pełniąc funkcję honorową, a także profesorem literatury angielskiej i amerykańskiej na Uniwersytecie w Buenos Aires. W tym czasie Borges cierpiał na całkowitą ślepotę, dziedziczną przypadłość, która zaatakowała również jego ojca i stopniowo obniżała jego wzrok od lat dwudziestych XX wieku. Zmusiło go to do porzucenia pisania długich tekstów i rozpoczęcia dyktowania ich matce, sekretarkom i przyjaciołom.
Dzieła z tego późnego okresu, takie jak Twórca (1960) i Księga istot zmyślonych (1967), niemal zatarły różnice między gatunkami prozy i poezji. Do jego późniejszych dzieł należy m.in. Księga piasku (1975), alegoria łącząca w sobie prostotę opowieści ludowego gawędziarza ze złożoną wizją człowieka, który zgłębiał labirynty własnego bytu aż do jego jądra.
Rock Bottom by Audiobinger is licensed under a Attribution-NonCommercial-ShareAlike License.
Tears of a clown by Audiobinger is licensed under a Attribution-NonCommercial-ShareAlike License.
Littera docet, littera nocet. To, co pisane uczy, ale też szkodzi. Ta rzymska maksyma doskonale przekazuje przesłanie dla wszystkich, którzy chcą sięgnąć po zakazaną wiedzę w księgach poświęconych mitologii Cthulhu. W dzisiejszej audycji odwiedzam trzy ważne biblioteki w okolicach Krakowa, gdzie zapewne można znaleźć zakazane grimuary.
W audycji tradycyjnie przedstawiam nowości wydawnicze z programu Miskatonic Repository. Ponadto aktualności z kanałów actual play, zaproszenie na LARPa RP Kolektywu i na ArkhamFest w Szczecinie.
W dzisiejszej audycji omawiam funkcję poszczególnych parametrów mechanicznych zakazanych ksiąg w 7 wydaniu Zewu Cthulhu. Mam nadzieję, że te informacje będą przydatne również dla uczestników konkursu noworocznego, który trwa do poniedziałku 3 lutego.
Michel Houellebecq, własc. Michel Thomas, (ur. 26 lutego 1956 lub 1958 r., Réunion, Francja), francuski pisarz, satyryk i prowokator, którego twórczość obnaża jego czasami mroczny, często obraźliwy i na wskroś mizantropijny pogląd na ludzkość i świat. Jest jednym z najbardziej znanych, jeśli nie zawsze najbardziej kochanych, francuskich powieściopisarzy początku XXI wieku.
Rodzice Houellebecqa wysłali go, by zamieszkał z dziadkami matki, gdy był niemowlęciem. W wieku pięciu czy sześciu lat został przeniesiony pod opiekę babci po mieczu, której nazwisko panieńskie przyjął później. Ciało jego pracy świadczy o tym, że porzucenie przez rodziców, którzy rozwiedli się, gdy był mały, i ciągła ich nieobecność, głęboko go przeraziły. W szkole z internatem, do której uczęszczał, ukształtował się jako wyrzutek-mól książkowy. W wieku 18 lat zapisał się do szkoły przygotowawczej. Mimo że studiował nauki ścisłe Houellebecq znalazł się w paryskiej grupie pisarzy i zaczął pisać poezję. Jego babcia-opiekunka zmarła w 1978 roku. W 1980 r. ukończył agronomię (gałąź rolnictwa), dziedzinę, która szybko straciła jego zainteresowanie.
Houellebecq zgłosił kilka wierszy do publikacji w Nouvelle Revue de Paris i zostały one przyjęte. Jego tamtejszy redaktor, Michel Bulteau, zachęcił go do napisania serii zainicjowanej przez Bulteau w wydawnictwie Éditions le Rocher. W wyniku tego połączenia Houellebecq napisał biografię H.P. Lovecrafta: contre le monde, contre la vie (1991; H.P. Lovecraft: przeciwko światu, przeciwko życiu) która jest również hołdem dla dla kunsztu tego amerykańskiego mistrza horroru. W tym samym roku Houellebecq opublikował zbiór krótkich medytacji prozą, Rester vivant: méthode (Pozostać żywym: Metoda), oraz swoją pierwszą książkę poetycką La Poursuite du bonheur (Dążenie do szczęścia). Aby utrzymać się w rodzącej się karierze pisarskiej, pracował jako programista komputerowy, co było inspiracją dla jego pierwszej powieści; Extension du domaine de la lutte (1994; Cokolwiek; film 1999), w której wystąpił bezimienny technik komputerowy. Książka ta przyniosła mu szerszą publiczność. Następnie opublikował kolejny tomik poezji, „The bleak Le Sens du combat” (1996; „Sens walki”).
Pierwsze prawdziwe międzynarodowe zainteresowanie Houellebecq zyskał dopiero cztery lata później wraz z publikacją Les Particules élémentaires (1998; sfilmowaną w 2006), wydaną w Polsce pt. Cząstki elementarne. Przedstawił w niej dwóch przyrodnich braci, którzy w dzieciństwie zostali porzuceni przez swoich rodziców. Bruno kieruje się nienasyconym apetytem seksualnym, podczas gdy Michel, naukowiec, unika kwestii jakiegokolwiek przywiązania, koncentrując swoją uwagę na klonowaniu ludzkiego życia. Połączenie reakcyjnych poglądów politycznych i pornograficznych fragmentów książki, a także jej mizoginistyczna fabuła i nikczemne oskarżenie pokolenia „wolnej miłości” z lat sześćdziesiątych, które wyprodukowało te niezdrowe ludzkie okazy, sprawiło, że stała się ona źródłem wielu kontrowersji. Krytyk New York Timesa Michiko Kakutani uznał ją za „głęboko odrażającą lekturę”, ale w 2002 roku zdobyła Dublinską Nagrodę Literacką IMPAC.
Jak widać po przyznaniu tych nagród, mroczna perspektywa Houellebecqa przysporzyła mu wielu fanów, ale autor pozostał postacią kontrowersyjną, ponieważ wyrażał publicznie w wywiadach, a także w swoich pracach to, co niektórzy czytelnicy uważali za rasistowskie, seksistowskie i głęboko cyniczne poglądy. Jego późniejsze prace to: Lanzarote (2000; Lanzarote), atak na europejskie praktyki wakacyjne; Plateforme (2001; Platforma), rozważania na temat turystyki seksualnej, w których narysował złośliwy i dziki portret matki; oraz La Possibilité d’une île (2005; Możliwość wyspy, film 2008, reż. autor). To ponura futurystyczna opowieść o implikacjach i możliwościach reprodukcji przez klonowanie. W 2008 roku Ennemis publics udokumentował wymianę opinii – za pośrednictwem poczty elektronicznej – pomiędzy Houellebecq a francuskim publicznym intelektualistą Bernardem Henri Lévy’m na różne tematy, w tym na to, co uważali za niezasłużoną krytykę.
Piąta powieść Houellebecqa, La Carte et le territoire (2010; Mapa i terytorium), w której występuje postać o imieniu Houellebecq, zdobyła w 2010 roku Prix Goncourt. Soumission (2015; Uległość) to dystopijne dzieło fikcji spekulacyjnej, w którym Francja stała się państwem islamskim. Powieść ukazała się w dniu ataków na paryskie biura magazynu satyrycznego Charlie Hebdo, który w tym tygodniu opublikował na okładce numer z karykaturą Houellebecqa. Następna powieść, Sérotonine (2019: „Serotonina”), koncentruje się na przygnębionym inżynierze rolnictwa, który przenosi się na wieś w atmosferze narastających niepokojów społecznych. Dzieło, bardzo krytyczne wobec Unii Europejskiej, zostało uznane za prekursorskie, ponieważ zostało opublikowane wkrótce po masowych demonstracjach napędzanych przez nierówności we Francji.
Imię róży (tyt. oryg. Il nome della rosa) – debiutancka powieść kryminalna włoskiego profesora, filozofa i erudyty Umberta Eco wydana w 1980 w Mediolanie w wydawnictwie „Bompiani”. Polskie wydanie, w przekładzie Adama Szymanowskiego, ukazało się w 1987 nakładem Państwowego Instytutu Wydawniczego i było wielokrotnie wznawiane (jeśli nie czytaliście, to znajdziecie w każdej bibliotece).
Akcja powieści rozgrywa się w 1327 w nieznanym włoskim opactwie benedyktynów. Wszystkie wydarzenia rozgrywają się na przestrzeni jednego tygodnia. Głównymi bohaterami powieści są angielski franciszkanin Wilhelm z Baskerville oraz jego uczeń – młody austriacki nowicjusz – Adso z Melku. Powieść napisana jest w formie kronikarskiej relacji Adsona. Ekranizacja powieści z Seanem Connerym w roli Wilhelma z 1986 r. również jest warta uwagi.
W związku z tym, że nie ukazał się jeszcze nowy odcinek podcastu z informacjami dla tych, którzy nie mają dostępu do 7 ed., konkurs noworoczny wydłużam do poniedziałku 3 lutego 2020.
W nowej audycji spoglądam na północ z przylądka Rozewie, wspominam wizytę w kinie na Lighthouse i recenzuję nieco wybrakowany scenariusz sandboxowy The Star on the Shore. Do tego jak zwykle porcja newsów, muzyki i fragment literacki.
Konkurs noworoczny: prześlij do 31 stycznia na adres kacper@mojecthulhu.pl maila z załącznikiem, w którym opiszesz nowy tom zakazanych ksiąg. Zgłoszenie musi obejmować: opis zgodny z szablonem 7 ed. Zewu Cthulhu RPG, propozycje wykorzystania fabularnego księgi oraz odniesienie do miejsca w Polsce lub postaci z historii Polski.
Do wygrania:
Regulamin w tradycyjnym miejscu.
Dziękuję Howard Philips Lovecraft Historical Society za możliwość wykorzystania utworów z płyty Very Scary Solistice w tej audycji. Płytę możecie nabyć od wydawcy:
W dzisiejszym wydaniu podcastu przedstawiam Wam cały zestaw różnorodnych newsów, zarówno krajowych, jak i zagranicznych.
Dead Light – nowe wydanie dobrego scenariusza do lat 20. z dodatkami
Refractions of Glasston – suplement ze scenariuszami napisany przez studentów na zajęciach
Nowe słuchowisko BBC4 – Whisperer in Darkness
Tu kupisz japońskie wydanie Zewu Cthulhu!
Na przylądku Rozewie zlokalizowane są dwie latarnie morskiej, z czego jedna każdej nocy emituje charakterystyczny sygnał świetlny, który pomaga w nawigacji żeglarzom. Statki handlowe już praktycznie nie posługują się w nawigacji światłami latarń morskich, ale sygnałami elektronicznymi przesyłanymi drogą radiową. Pierwsze wzmianki o światłach nawigacyjnych na Rozewiu pojawiają się w źródłach już w 1696 r.
A tak wygląda widok z latarni morskiej Rozewie w piękny letni dzień.
Dziwny posąg znaleziony w starej, odkopanej kaplicy zaginął. Jakie są prawdziwe cele tej podejrzanej organizacji, która desperacko pragnie odnaleźć tę bezimienną relikwię? A przede wszystkim, co za mroczna tajemnica gnieździ się w sercu małego, malowniczego miasteczka położonego na wybrzeżu Nowej Anglii?
The Star on the Shore to przygoda zarówno dla nowych graczy, jak i weteranów. Wprowadza Badaczy Tajemnic w gąszcz machinacji kultystów i potwornych istot. Rozgrywa się w małym miasteczku, jednym z tych spokojnych zakątkach świata, które nie są w stanie poradzić sobie z kosmiczną grozą Wielkich Przedwiecznych.
Tove Jansson jest bez wątpienia jedną z najlepszych fińskich artystek wszechczasów, a także najszerzej czytaną za granicą fińską autorką. Jej dorobek życiowy jest niezmiernie cenny ze względu na sukcesy, jakie odniosła jako pisarka, artystka i rysownik. Była artystką o wielu talentach, którą pamięta się głównie jako twórczynię Muminków. Książki o Muminkach zostały przetłumaczone na około pięćdziesiąt języków.
Oprócz książek i komiksów o Muminkach otrzymała uznanie za swoje opowiadania i powieści. Światową sławę Tove Jansson zdobyła, ponieważ udało jej się pisać jednocześnie dla dzieci i dorosłych.
Jako dziecko Tove spędzała lato u swoich krewnych na archipelagu sztokholmskim. Tamtejszy domek letni, w którym Tove czerpała inspirację dla Doliny Muminków i Domu Muminków z tarasem i smukłą wieżą, był położony w miejscowości Blidö. Tradycją rodzinną było również spędzenie lata na Pellinki, w archipelagu na Zatoce Fińskiej, a wszystkie wspomnienia letnie były dla Tove głównymi powodami, dla których wyspy były tak ważne.
Na początku 1960 roku Tove i jej partnerka Tuulikki Pietilä znalazły idealną wyspę Klovharu z archipelagu Pellinki. Zbudowały tam mały domek letni i spędzili razem ponad 30 lat. Dla Tove wyspy były symbolem wolności.
W nowej audycji kontynuuję chłodny cykl, tym razem recenzją nowej przygody „Z zimną krwią” Barańskiego, Wieczorka i Wszeborowskiego. Ale sądzę, że i tak największą atrakcją dla większości moich słuchaczy będzie rozmowa z Michałem „Baniakiem” Bańką, twórcą kanału Baniak Baniaka.
Opowiedział mi – i Wam – o swoim projekcie Cthulhu 2320, o bieżących kampaniach na swoim kanale oraz udzielił rad tym, którzy chcieliby otworzyć lub rozwinąć erpegowy kanał na YouTube. Rozmowa z Baniakiem, a do tego jak zwykle porcja newsów, muzyki i fragment literacki.
W dzisiejszym wydaniu podcastu przedstawiam Wam kilka newsów, głównie wydawniczych: zarówno Chaosium, jak i niezależnego wydawcy oraz z programu Miskatonic Repository.
Chaosium proponuje nam zbiór trzech scenariuszy, z których ja znam The Dead Boarder – był przeniesiony do Cthulhu Chronicles, już umarłego projektu paragrafówek na urządzenia mobilne.
Nowości w Miskatonic Repository
Shadowfell – nowy cthulhowy setting science-fiction OSR!
Mojego dzisiejszego rozmówcy nie trzeba specjalnie przedstawiać. Michał „Baniak” Bańka jest najbardziej znanym erpegowym youtuberem, a także promotorem RPG. Ze swojej pasji do gier fabularnych, Baniak uczynił popłatny zawód i sposób na życie. Jest też ambasadorem polskiego wydania 7 ed. Zewu Cthulhu i w związku z tym spotkałem się z nim, aby nagrać rozmowę o różnych jego cthulhowych projektach.
Na zdjęciu poniżej pamiątka tego spotkania – zdjęcie na tle mapy – przepremierowo – na której Baniak zaznacza miejsca odwiedzone przez Badaczy Tajemnic z jego kampanii! Rozmowa z Baniakiem to główny punkt dzisiejszej audycji.
Dziś przedstawiam Wam recenzję drobnego, ale bardzo dobrego scenariusza do Zewu Cthulhu, autorstwa Tomka Barańskiego, Adama Wieczorka oraz Artura Wszeborowskiego. Z zimną krwią. To przerażająca historia odkrycia Lodowego Eldorado i mrocznych tego konsekwencji.
Jesień 1921 roku. Badacze trafiają do stolicy Alaski, Juneau. Dołączają do wyprawy organizowanej przez podstarzałego poszukiwacza złota, niejakiego George’a Kersona. Wyprawa ma na celu dotarcie do tajemniczego Milczącego Miasta, w którym złoto dosłownie leży na ulicach. Jak zakończy się sen o lodowym Eldorado?
Algernon Blackwood urodził się w zamożnej, angielskiej rodzinie. Jego rodzice, nawróceni na wiarę kalwińską, prowadzili surowe życie, trudne dla marzycielskiego i wrażliwego syna. W nastolęctwie zafascynował się hipnotyzmem i nadprzyrodzonością. Następnie, po opuszczeniu uniwersytetu studiował hinduską filozofię i okultyzm. Później miał czerpać z tych przekonań i doświadczeń w pisaniu.
Wysłany do Kanady w wieku dwudziestu lat, podjął tam próby zarabiania na życie. Ale były one całkowicie nieudane. Wkrótce po powrocie do Anglii zaczął pisać. Po opublikowanym w 1906 roku „Pustym Domu i innych opowieściach o duchach” (Empty House and Other Ghost Stories) ukazała się seria opowieści detektywistycznych z udziałem Johna Silence’a, „lekarza nadzwyczajnego”. Jego reputacja jako jednego z największych twórców weird fiction zaczęła rosnąć. Znany głównie z historii grozy, Blackwood pisał też jednak bardziej osobiste prace: „mistyczne” powieści, na przykład The Centaur, gdzie bada empatię człowieka z siłami wszechświata.
Później w życiu Blackwood zaczął pisać słuchowiska radiowe. W 1947 roku rozpoczął nową karierę w telewizji BBC opowiadającej historie o duchach. W 1949 r. otrzymał tytuł szlachecki.
Miller and Sasser-Are You Sure This Is Where You Want To Be-Aug 2017-LIVE by Miller and Sasser is licensed under a Creative Commons Attribution-NonCommercial-NoDerivatives 4.0 License.
Polacy, którzy zostali zesłani na Sybir za udział w powstaniach narodowych XVIII i XIX w. nie zawsze przyjmowali karę z pokorą. Wśród nich wielu odważyło się na ucieczkę, albo z wewnętrznych guberni cesarstwa, albo nawet z jego azjatyckiej części. Ich przejścia i przygody to dobra kanwa do cthulhowego scenariusza – jakie koszmary spotykali w ostępach tajgi i na stepach? W audycji także recenzja kampanii do Kult RPG: Black Madonna.
W dzisiejszym wydaniu podcastu przedstawiam Wam kilka newsów, głównie wydawniczych.
Ukazał się nowy numer Literatury na świecie, a w nim przekłady Arthura Machena m.in. pióra Maciej Płazy. Machen był jednym z najwyżej cenionych przez Lovecrafta pisarzy.
Arc Dream Publishing tymczasem wydał nowy dodatek pt. Delta Green: Labirynth. Suplement ten zabiera agentów Delta Green poza granice miasta, głęboko w niebezpieczne szczeliny między społecznymi płytami tektonicznymi USA w nowym tysiącleciu. Od znienawidzonych sługusów jednego procenta najbogatszych, do hermetycznych sekciarzy z Pasa Rdzy, od internetowych hejterów po samotną komnatę każdego ludzkiego serca, od toksycznej spuścizny zimnej wojny po skazanych na zagładę idealistów uwięzionych w świecie, którego nie mogą uratować… amerykańskie życie zagrzebało się w labiryncie pokręconych tuneli. I choć jest wiele dróg, to nie ma stąd żadnego wyjścia.
Natomiast Cthulhu Alphabet, o którym też wspominam w niusach to zbiór tabel losowych, które zainspirują Cię do wprowadzenia przewrotnych, przerażających a może przedziwnych wątków do przygód RPG, wydane jako abecedariusz. Czyli można tu znaleźć nowe pomysły na BNów, kampanie, wątki i przygody. Pełna recenzja tej książki zapewne dopiero w nowym roku.
Ponadto tradycyjnie porcja projektów z Kickstartera, a jest i ch tym razem całe mnóstwo! Głównie komiksów.
Znów zabrakło czasu na omówienie nowości wydawniczych z Miskatonic Repository. Ale przygotowuję je już na nasze następne spotkanie 28.11.
W dzisiejszym odcinku skupiam się na ucieczkach Polaków z Syberii, opisany w ksiązce Wiktorii Śliwowskiej „Ucieczki z Syberii”. Również w poprzedniej audycji niejako zahaczyłem o ten temat, opowiadając o przygodach Maurycego Beniowskiego.
Władze carskiej Rosji skazały na wygnanie i osiedlenie na Syberii wielu Polaków. Pierwszymi z nich byli XVIII-wieczni przeciwnicy rosnącego wpływu Imperium Rosyjskiego na Rzeczpospolitą Polską. Ta grupa to zwłaszcza członkowie Konfederacji Barskiej z lat 1768-1772.
Po zmianie rosyjskiego prawa karnego w 1847 r. wygnanie i praca karna (katorga) stały się powszechnymi karami dla uczestników powstań narodowych w ramach Imperium Rosyjskiego. Doprowadziło to do wysyłania coraz większej liczby Polaków na Syberię po katorgę, kiedy to ukuto nazwę Sybiraków. Część z nich pozostała tam, tworząc polską mniejszość na Syberii. Większość z nich pochodziła od uczestników i zwolenników powstania listopadowego 1830-1831 i powstania styczniowego 1863-1864.
Około końca XIX w. na Sybir przeniosła się ograniczona liczba polskich osadników ochotniczych, przyciągniętych rozwojem gospodarczym regionu. Polscy migranci i emigranci, z których wielu miało zakaz opuszczania regionu nawet po odbyciu kary, tworzyli tam prężnie działającą mniejszość polską. Również w budowie Kolei Transsyberyjskiej uczestniczyły setki Polaków. Wśród Sybiraków znaleźli się też znani polscy uczeni, którzy studiowali Syberię, jak Aleksander Czekanowski, Jan Czerski, Benedykt Dybowski, Wiktor Godlewski, Sergiusz Jastrzębski, Edward Piekarski (1858-1934), Bronisław Piłsudski, Wacław Sieroszewski, Mikołaj Witkowski i inni.
Na obrazie Sochaczewskiego, który zamieszczam poniżej, ukazano pełną skalę dramatu pożegnania z Europą.
W dzisiejszej audycji przedstawiam Wam niejednoznaczne rozstrzygnięcia kwestii obrażeń związanych z wychłodzeniem. Opieram się przy tym m.in. na propozycjach z dodatków „Cold harvest” oraz „Petersen’s Abominations”. Przyda się na pewno, jeśli chcecie wysłać swoich badaczy tajemnic na Sybir.
Klasyczna kampania, obejmująca sześć rozdziałów, dostępna po raz pierwszy w języku angielskim! Przystosowana do mechaniki KULT: DIVINITY LOST. Kiedy w przededniu nowego roku 1941 zmienia się na rok 1942, wszystkie świece gasną w kościołach w Leningradzie. Twarze świętego zmieniają kolor na czarny. Tkanina łez rzeczywistości. Kiedy nadchodzi ranek, dwudziestu księży znajduje się martwych własnoręcznie. Cicha dziewczyna z wieloma tajemnicami znajduje się w zamkniętej piwnicy. Nikt nie wie, kim jest i gdzie mieszka. Bez innych dostępnych opcji jest zabierana do sierocińca, gdzie nic nie jest takie, jak się wydaje.
W tę samą zimową noc, Dimi, stary malarz ikon, spotyka dziwną kobietę w drodze do domu. Ujawnia mu swoją twarz i wydaje mu polecenie, po czym odchodzi. Z powrotem w swoim małym mieszkaniu, natychmiast zaczyna malować nową ikonę. Ikona przedstawiająca Czarną Madonnę.
Czarna Madonna to legendarna kampania KULT, która wcześniej nie została wydana poza Szwecją i Francją. Jej sześć oddzielnych epizodów wprowadza bohaterów w nawiedzoną przygodę związaną z Aniołem Śmierci Chagidielem i Archontą Binah oraz ich sługami. Odbywająca się w 1991 roku i osadzona w niedawno zjednoczonych Niemczech, podróż zaprowadzi bohaterów do Związku Radzieckiego na skraju upadku, aby odkryć tajemnicę tego, co faktycznie wydarzyło się w Leningradzie podczas II wojny światowej. Podczas kampanii zostaną oni zabrani do świata mrocznych snów i wyruszą w głąb piekła, próbując się uratować.
The Black Madonna została ponownie opracowana na potrzeby gry KULT: Divinity Lost i została zaktualizowana o zupełnie nowy rozdział opisujący świat 1991 roku i nowe zasady tworzenia postaci związanych z kontekstem i historią.
Jakkolwiek pobyt Mickiewicza w Rosji nijak nie przystaje do horroru zesłańców syberyjskich, to jego sugestywne, wybitne literackie obrazy z „Dziadów”. Nie jest to nasze pierwsze spotkanie z „Dziadami” w podcaście Moje Cthulhu. Rok temu rozmawiałem o nich z Krzysztofem Rutkowskim.
Nie jest to wiersz tak łatwy w odbiorze, jak Ballady i romanse, wymaga sporego skupienia, a dla mnie stanowił pewne wyzwanie interpretacyjne. Mam nadzieję, że wynik będzie jednak zadowalający. Nagrałem dla Was mniej-więcej 2/3 tego wiersza, kto jest ciekawy dalszej części, może poczytać go choćby tutaj.
A poniżej kibitka – pojazd, który „opiewa” ten wiersz. Takimi właśnie pojazdami, choć latem kołowymi, wożono pojedynczych więźniów politycznych na Sybir. Ale wielu musiało po prostu iść piechotą.
Co do Mickiewicza, to jeszcze jedno – nowy tom z cthulhowej biblioteki Zgróz Marka Golonki jemu właśnie jest poświęcony. Jest też nagranie w dwóch odcinkach na Erpegowym Piekiełku, w którym Marek prowadzi testowo przygodę z tego dodatku.
W nowej audycji podążam szlakiem niestrudzonego, ale potencjalnie niebezpiecznego awanturnika – Maurycego Beniowskiego. W swoich pamiętnikach przedstawiał siebie jako króla Madagaskaru. Czy tak było w istocie? A może był agentem potężnych istot Mitów Cthulhu? W tym podcaście również recenzja drugiego numeru cthulhowego magazynu RPG Bayt al-Azif.
Aktualna porcja newsów obejmuje…
Polecam Wam serdecznie twórczość i usługi Daniela, który produkuje w technologii druku 3D Cthulhowe gadżety!
Ostrzegam, że poniższy film zawiera pewne przekłamania, ale w sumie kto wie, kim naprawdę był Beniowski? W dzisiejszej audycji zależy mi na tym, by pokazać kim może być na Waszych sesjach!
Namiot Necornomiconu – jeśli znudziły Ci się ziny, to Bayt Al-Azif jest „Przekrojem” albo „Timesem” cthulhowych czasopism. Warto kupić nowy numer, który jest dostępny w halloweenowej promocji!
Numer 2 zawiera:
Dlaczego Zborowski, a nie Beniowski? Romantyczna koncepcja heroizmu i bohaterowie Słowackiego to temat bardzo mi bliski. Uznałem, że fragment V aktu Samuela Zborowskiego, który Wam przedstawiam dość dobrze oddaje poglądy autora na temat roli jednostki. Jednocześnie, zawiera on też sporo dwuznacznych wątków, które łatwo zinterpretujecie w kluczu Cthulhowym. W sumie mogłoby to być też o Beniowskim!
Wróciłem właśnie z Gdyni, gdzie Majar i jego kolega Janek ugościli mnie oraz Yarghuzzza na sesji w Zew Cthulhu 1920. Postanowiłem uczcić to wspaniałe spotkanie oraz pamiętny wieczór audycją poświęconą nadmorskiej atrakcji na wodach Zatoki Gdańskiej – Torpedowni Oksywie i Babie Doły. W audycji także recenzja nowego albumu komiksowego: Mity Cthulhu, wydanego przez Non Stop Comics.
Na terenie okupowanej Polski funkcjonowały dwa niemieckie ośrodki badawcze torped. Obydwa zlokalizowano w Gdyni (wówczas – Gotenhafen): Torpedowaffenplatz Hexengrund w Babim Dole (dziś Babie Doły) oraz Torpedo Versuchsanstalt Oxhöft na Oksywiu. Dziś jeden z nich to intrygujące ruiny, drugi to baza wojsk specjalnych.
Aktualna porcja newsów obejmuje…
nową kompozycję Grahama Plowmana i parę innych newsów o publikacjach, w tym nowości z programu Miskatonic Repository. Polecam jak zawsze nowe Zgrozy: Danielę Łukomską i Panoramę.
Lubisz morskie klimaty? Posłuchaj moich audycji o Leonidzie Telidze i o Mierzei Wiślanej.
Dzięki uprzejmości wydawnictwa Non Stop Comics mam dziś dla Was w audycji recenzję bardzo atrakcyjnego albumu komiksowego. Alberto Breccia to jeden z najważniejszych artystów w historii komiksu. Ogromny wpływ jaki wywarł na pokolenie rysowników z lat 70. i 80. XX wieku jest niezaprzeczalny. Jego adaptacje prozy Lovecrafta wydają się pochodzić z innego wymiaru. Rysunki przepełniają dziwne faktury, kolaże, wizje zrodzone z niezwykłej wyobraźni zaskakują i porażają oryginalnością nawet 50 lat po ich stworzeniu. Szeroki wachlarz technik graficznych pozwolił wspaniale oddać klimat opowiadań arcymistrza kosmicznego horroru, H.P. Lovecrafta.
Dziś przygotowałem dla Was fragment „Widma nad Innsmouth” H.P. Lovecrafta w przekładzie Macieja Płazy. To znakomite tłumaczenie znajdziecie w wydaneym przez Vesper zbiorze „Zgroza w Dunwich i inne przerażające opowieści”. Przekład Płazy został też przez „Literaturę na Świecie”, znakomite pismo literackie, uhonorowany w 2012 r. nagrodą w kategorii „Nowa Twarz”.
Historia szaleństwa to historia naszego strachu przed niesamowitym i prób jego usunięcia. W nowej audycji spotykam się z Mirą Marcinów – wybitną badaczką polskiej psychiatrii, aby dowiedzieć się więcej o tym, jak w przeszłości leczono obłęd; dziś powiedzielibyśmy choroby psychiczne. Inspiracje do Zewu Cthulhu RPG płyną szeroką strugą! Poza tym w audycji rozstrzygnięcie konkursu urodzinowego!
Księgi polskich obłąkanych XIX stulecia nie ma. Gdyby jednak istniała, trzeba by jej szukać gdzieś pomiędzy Liber chamorum, spisem luźnych ludzi czy katalogiem przypłotnic. Mieszkańcom szalonych kamienic, czubkom, smutnodurnym, ludziom zadumowym należałoby się jednak szczególne miejsce w tym konglomeracie wykluczonych. Historia polskiego szaleństwa w XIX wieku jest bowiem historią bezprecedensowej medykalizacji. Wiek XIX uznał prawo do choroby umysłowej, ale to wiek XX i XXI całkowicie utożsamił szalonego z „chorym na szaleństwo”. [cyt. materiały prasowe]
Poniżej tabela prezentująca ranking punktowy nagrodzonych prac. Jak wiadomo, pierwsze trzy miejsca kwalifikują do publikacji w serii Zgrozy!
W wymiarze oryginalności pomysłu najwyżej ocenione w konkursie prace to: Klaudiusz Diakon oraz Ciocia Aniela. W wymiarze grywalności, najwyżej oceniono: Michała Pieckiego i Klaudiusza Diakona. W wymiarze intensywności inspiracji historycznej, najwyższe noty zebrali: Magdalena Janicka i Michał Piecki.
Wszystkim zwycięzcom składam serdeczne gratulacje! Wszystkim uczestnikom dziękuję za nadesłane prace.
Aktualna porcja newsów obejmuje…
Nowy film z Nicholasem Cagem na motywach Koloru z przestworzy miał swoją premierę na festiwalu filmowym w Toronto. Ale na razie nie ma ani trailera, ani wieści o dystrybucji w Europie.
Kickstarter
https://www.kickstarter.com/projects/847163926/nameless-design-15mm-lovecraftian-horror-miniatures/widget
Mój dzisiejszy gość, dr Mira Marcinów to filozofka, doktor psychologii, adiunkt w Instytucie Filozofii i Socjologii PAN. Ostatnio wydała książki: „Historia polskiego szaleństwa” i „Niezabliźniona rana Narcyza” (z B. Dobroczyńskim). Niestety nakład tej pierwszej jest już wyczerpany, ale można ją jeszcze kupić jako ebooka.
Obłęd, szaleństwo, pomieszanie zmysłów to mroczne i budzące lęk aspekty ludzkiej kondycji, które potrafią nas także pociągać, uwodzić i intrygować. Niezwykła książka Miry Marcinów bezpiecznie prowadzi nas do wrót duchowego Hadesu, gdzie po przeżyciu katharsis zostajemy przywróceni samym sobie. Pozwala nie tylko zapoznać się z niemal nieznaną, a przecież fascynującą przeszłością rodzimej psychopatologii, ale w niebagatelny sposób przyczynia się także do wzrostu naszego samopoznania.
dr hab. Bartłomiej Dobroczyński, Instytut Psychologii UJ
W tej audycji skupiłem się na mechanice wychodzenia z długotrwałego obłędu w 7 ed. Zewu Cthulhu RPG. To ciekawe rozwiązanie mechaniczne pozostawia pewną dowolność Strażnikowi Tajemnic w określaniu poziomu trudności, jeśli Badacz próbuje dojść do siebie w zakładzie psychiatrycznym a nie w warunkach prywatnej rekonwalescencji.
Romantyczność jest jednym z najlepiej znanych wierzy Adama Mickiewicza, co zawdzięcza programowemu przesłaniu i wysokiej dynamice emocjonalnej. Poeta napisał ją z końcem stycznia 1821 w Wilnie, a wydał w Balladach i romansach z 1822.
Zapraszam do słuchania i śledzenia kanału RSS! Podcastu możecie również słuchać na platformach iTunes, Spotify, Google Podcasts, Blubbry, Pocket Casts, Stitcher i Soundcloud oraz na YouTube. Czekam na Wasze komentarze, opinie i sugestie w komentarzach, z wszystkie z góry dziękuję.
W nowej audycji zabawiłem się w aktora głosowego (z dużym przymrużeniem oka) i przygotowałem dla Was nagranie jednego z klasycznych opowiadań Stefana Grabińskiego. Poza tym tradycyjna porcja newsów!
Wśród newsów wymieniam m.in. publikację scenariusza z Necronomiconu pt. „The Shadow over Providence„, zapowiedź nowej książki Lynne Hardy. Na tę kampanię pod tytułem Children of Fear czekamy już trzy lata. Z ciekawością odnotowuję ukazanie się cthulhowej wersji przygód typu one page dungeon i to od razu w dwóch wydaniach.
Tradycyjnie znalazła się także wzmianka o nowościach w programie Miskatonic Repository:
To opowiadanie kojarzy mi się trochę z pierwszym aktem kampanii Horror w Orient Ekspresie, a trochę z minikampanią The Reign of Terror.
Cendres and Maree by Kai Engel are licensed under a Attribution-NonCommercial License.
Zapraszam do słuchania i śledzenia kanału RSS! Podcastu możecie również słuchać na platformach iTunes, Spotify, Google Podcasts, Blubbry, Pocket Casts, Stitcher i Soundcloud oraz na YouTube. Czekam na Wasze komentarze, opinie i sugestie w komentarzach, z wszystkie z góry dziękuję.
